دل من دلبری دلدار دارد که او دلداده‌ها بسیار دارد
نه من دارم تب و تاب لقایش که او با من تب دیدار دارد
نمازم را به سوی او گزارم که از سیمای حق رخسار دارد
اگر چه من بدم، او از کرامت برایم، ذکر استغفار دارد
نمی‌گیرد به قلبش کینه‌ام را که او بر چاکران، زنهار دارد
سخن از عالم دیگر نگویم همین عالم به کارم کار دارد
نه من بر ذکر او اصرار ورزم که او بر یاری‌ام اصرار دارد
مکن منع محبین جنونی که او دیوانگان بسیار دارد
هزاران حر حضورش را هوا خواه وفایی با دل احرار دارد
خوشا آندم که مانند زهیرش به لب نام مرا اظهار دارد
امور جاری افلاک دستش که او در نه فلک انصار دارد
به هر جا درد باشد او دوایش طبابت خانه‌ای دوّار دارد
هر آنچه هست در خلقت اسیرش که ملکی افضل از اخیار دارد
علی یک میثم اما، نور چشمش هزاران میثم تمّار دارد
ن
بی یک جعفر اما، سبط پاکش دو صد چون جعفر طیّار دارد
چو نوکر آشنا با آشنا شد تهاجم بر همه اغیار دارد
زبانی که شود منصور دینش چه خوفی از طناب دار دارد
به وقت بی کسی در بستر مرگ در آغوشش مرا تیمار دارد
....................................................................................
در این صحرای طوفانی به این دلهای بحرانی چه سودایی است ای یاران که شد هر چهره قرآنی
زهر سو شوِ می‌بارد هر عاشق عالمی دارد که فردا می‌شود کشته به راه عشق سبحانی
کنون اتمام حجت شد مرا ایام غربت شد پس از این قسمت ما را خداوندا تو میدانی
در این غربت خدا جویید ره پیغمبران پویید چنین با یکدگر گویید مناجاتی است عرفانی
خدای عالی اعلی به عشق لشگری والا نه در این وادی غربت، به جنت داده مهمانی
پس از این نیزه و تیر است پذیرایی به شمشیراست در این مهمانی خونین بود این میزبان جانی
امان از کربلا فردا در این دشت بلا فردا گل دامان پیغمبر شود پرپر به آسانی
به عاشورا قسم امشب، بود شام غم زینب ولی صبح ظفر او را بود در راه طولانی
پی گندم بنی آدم کُشند آزاده عالم کِشند بر نیزه قرآن را فروشند دین به آسانی
بیایید ای همه یاران، کنارم ای سبکبالان علی، قاسم، ابوفاضل، همه یاران میدانی
حبیبم کو، زهیرم کو، غلامم کو، بریرم کو بگیریم حلقة ذکری به یاد مسلم و هانی
رقیه، فاطمه، نجمه، سکینه، زینب و کلثوم ربابم را کنید یاری، کند گهواره جنبانی
انیس کودکان گردید، به دور بانوان گردید که فردا می‌زند سیلی عدو با دست طوفانی
بسوزد خیمه‌ها فردا، دهد حق خونبها فردا که خون عشق می‌ریزد به خنجرهای عریانی
تن ذریه زهرا شود فردا در این صحرا همه پامال مرکبها، چه شد رسم مسلمانی
عدو حق را رها کرده، که با ابلیس تا کرده برد فرمان ز استکبار، کند رفتار شیطانی
به مظلومان وفا شد نه، ز ظلم و کین ابا شد نه بریزد اشک و خون با هم ز چشم و سینه بارانی
